Νταούλια και ζουρνάδες λαϊκισμού σφυροκόπησαν άγρια τα αυτιά των Ελλήνων πολιτών πριν την κάλπη της 26ης Μαΐου.
Της Αντιγόνης Βαφείδου*
Η Κουμουνδούρου διαβλέποντας ότι στην έτερη πόρτα, εκεί στον ωραίο δρόμο της Ηρώδου Αττικού, με «τη θέα από ψηλά» οι πολίτες είχαν αποφασίσει να αλλάξουν κλειδαριά, ξεκίνησε τα -εδώ και τέσσερα χρόνια- ευρύτατα γνωστά ρεπερτόρια προεκλογικού ρεσιτάλ: χαμηλής αισθητικής δημόσιο λόγο και πολιτική αντιπαράθεση, εσχατολογικά σενάρια για τη Χώρα γιατί μόνο «αυτοί είναι ικανοί να διατηρήσουν τη χώρα σε τροχιά εξόδου από τα μνημόνια», χονδροειδής υποτίμηση της νοημοσύνης και αξιοπρέπειας των πολιτών, που θεωρήθηκαν διαχειρίσιμοι ψηφοφόροι μετά από κάποια προεκλογικά πουρμπουάρ, μεταγραφές πολιτικών γυρολόγων κ.λπ.
Όλα αυτά δηλαδή τα οποία είναι η αποτίμηση της ήττας, την οποία ακόμη πασχίζουν να αποκρυπτογραφήσουν στην κυβέρνηση, καθώς η επαφή με την πραγματικότητα απαιτεί την παρέλευση κάποιου εύλογου χρόνου μετά το πρώτο υπαρξιακό σοκ πολιτικής ταυτότητας.
Η απορία ωστόσο είναι άλλη τη δεδομένη στιγμή:
Τη βραδιά των εκλογών εκεί λίγο μετά τις 19:00, όλα σχεδόν τα κυβερνητικά στελέχη εμφανίζονταν στα δημοσιογραφικά panels, ως απολύτως σίγουρα ότι η διαφορά θα είναι «ντέρμπυ» και σε κάθε περίπτωση απόλυτα διαχειρίσιμη και αναστρέψιμη από τον Σύριζα. Δεν δίσταζαν μάλιστα και να ψελλίσουν τα περί «ηγεσίας στη Νέα Δημοκρατία» επειδή ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι ικανός να πάει μπροστά, επειδή δεν μπορεί να ηγηθεί στο κόμμα του και ότι σε κάθε περίπτωση ακόμη και μια μικρή διαφορά υπέρ της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα πρέπει κλονίσει τη Νέα Δημοκρατία, θέτοντας στην ατζέντα της επόμενης μέρας την ηγεσία της ως «προβληματική».
Άρα το ερώτημα: Μετά την λαϊκή ετυμηγορία της Κυριακής θα τεθεί θέμα ηγεσίας στο Σύριζα;
To «γερό χαρτί» της Κυβέρνησης ο Αλέξης Τσίπρας, ο επικοινωνιακά «χαρισματικός», το πρόσωπο το οποίο θεωρούνταν από την παράταξή του ένα διαρκές εισιτήριο για την εξουσία (ως θέαμα βέβαια και όχι ως ευθύνη), θα θέσει εαυτόν στην κρίση της παράταξής του; Θα υποβληθεί στη βάσανο της αυτοκριτικής και της θεσμικής κομματικής κριτικής;
΄H θα αρκεστεί στο αφήγημα του αρχηγού της «αθώας περιστεράς» που ο αγνώμων ελληνικός λαός δεν μπόρεσε να εκτιμήσει τα όσα του έδωσε, τα όσα του πρόσφερε. Στο βολικό αφήγημα ότι «δεν υπήρχε ο χρόνος για να επικοινωνηθεί η σκληρή δουλειά που έκανε η κυβέρνηση» όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν στελέχη της.
Η Ιστορία κατ’ επανάληψη μας έχει δείξει ότι οι ηγετικές φυσιογνωμίες της πολιτικής με το ανάλογο εκτόπισμα και μια πραγματική πίστη στην ιδεολογία που είναι η μήτρα της πολιτικής τους διαδρομής, διαχειρίζονται με αίσθηση ευθύνης τις ήττες τους, τις αποτυχίες τους, τις λανθασμένες εκτιμήσεις τους.
Στην προκειμένη περίπτωση μετά από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης Σύριζα υπό την απόλυτη ηγεμονία – και όχι ηγεσία – του Αλέξη Τσίπρα, το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς έχει καταστεί δυστυχώς «χαϊμαλί για τους αφελείς», ή άλλως «κουρελού» ως ποδοσφαιρική φανέλα μεταγραφής πολιτικών παικτών της Δ’ Εθνικής.
Οι Έλληνες πολίτες που πρόσκεινται στην αριστερή ιδεολογία και σέβονται το γνήσιο περιεχόμενο της ή που έστω είχαν ένα χαλαρότερο ιδεολογικό ασπασμό αλλά εμπιστεύτηκαν «το καινούριο» που ευαγγελίζονταν η μεγάλη «αριστερή» παράταξη, εμφάνισαν τελικά – και όλως- εύλογα, έντονα συμπτώματα δυσανεξίας ως προς αυτό το «μεταλλαγμένο» ηθικό πλεονέκτημα που σέρβιρε η παράταξη «των πολλών».
Αντί μάλιστα για σεμνότητα και αυτοκριτική διάθεση λίγο πριν την εκπνοή της κυβερνητικής θητείας του Σύριζα, πληροφορούμαστε την εμμονή των στελεχών του ως προς το «αναφαίρετο δικαίωμά τους» για παρέμβαση στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, σφυρίζοντας αδιάφορα στις στοιχειοθετημένες νουθεσίες και τοποθετήσεις έγκριτων συνταγματολόγων και θεματοφυλάκων της συνταγματικής τάξης.
Την ύστατη αυτή στιγμή του τρέχοντος κυβερνητικού κεφαλαίου, εάν ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να περισώσει κάτι:
α) τόσο από το προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο όσο και
β) κάτι από το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς, θα πρέπει να θέσει τον εαυτό του στην κριτική της παράταξής του επίσημα και θεσμικά.
Ως προς το προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο ίσως έτσι μετριάσει το αλαζονικό προφίλ και την αμετροέπεια με την οποία έχει πλέον καθιερωθεί στα μάτια των Eλλήνων πολιτών και παλαιών του ψηφοφόρων. Ως προς το ηθικό πλεονέκτημα, ίσως έχει πλέον την ευκαιρία να αποκαταστήσει τον βαρύ τραυματισμό που επέφερε τόσο η ρητορική όσο και η πολιτική του αισθητική σε παρακαταθήκες της αριστεράς και των συμβολισμών της. … Ηθικό πλεονέκτημα της «αθώας περιστεράς» δυστυχώς δεν υπάρχει…
Οπότε ας μείνουμε προς το παρόν στο ηθικό πλεονέκτημα της σαρωτικής πρωτιάς του Στέλιου Κυμπουρόπουλου με ό, τι αυτή συμβολίζει για την κοινωνία μας και ας δείξει αυτή η κυβέρνηση στο «κύκνειο άσμα» διακυβέρνησης των λίγων ημερών που της απομένουν στοιχειώδη σεβασμό στους θεσμούς και στη διάκριση των εξουσιών….