Ζούμε την κλιματική εκτροπή πλέον σε όλο της το μεγαλείο. Και όχι μόνο. Οι δύσκολες προκλήσεις όλο και πληθαίνουν και οι βασικές τους προμετωπίδες είναι: ανάσχεση μεταναστευτικού, ελληνοτουρκικά, οικονομία σε αναπνευστήρα, αντιεμβολιαστές-πρότυπα.
Ναι, είναι δυνατόν…..
Είναι δυνατόν άραγε, την ώρα που διελαύνει σαρωτική -είτε η πύρινη λαίλαπα είτε η λαίλαπα των γεωπολιτικών εξελίξεων- στον πολιτικό λόγο να επιστρατεύονται αποκαΐδια λαϊκισμού και να ακούγεται ότι η φωτιά θα σβήσει μόνο όταν «φτάσει στη θάλασσα» κατά τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Nαι, είναι δυνατόν.
Είναι δυνατόν την ώρα που η μάχη είναι σε εξέλιξη, την μια ημέρα τo κυρίαρχο hashtag να είναι η παραίτηση Χαρδαλιά και την άλλη μέρα το hashtag των κροκοδειλίων δακρύων για την περιπέτεια της υγείας του; Nαι, είναι δυνατόν.
Είναι δυνατόν να κάνουν κριτική και να μιλούν για «παταγώδη αποτυχία» διαχείρισης, όταν στην βάρδια τους απανθρακώθηκαν 102 άνθρωποι και ο Ποινικός Κώδικας άλλαξε μια εβδομάδα πριν τις εκλογές του 2019, ώστε ο εμπρησμός να τυγχάνει πλέον ποινικής απαξίας πλημμελήματος και όχι κακουργήματος; Ναι, είναι δυνατόν.
Το ελάχιστο της καμπύλης
Άλλωστε τί είναι η πολιτική: είναι όπως είπε και ο Bismark η τέχνη του εφικτού. Του εφικτού στο πράττειν και λέγειν. Και έως πού θεωρούνται θεμιτά τα όρια του πράττειν και λέγειν; Έως εκεί που ο κάθε πολιτικός στο προσωπικό καρτεσιανό σύστημα αξόνων Χ(=ηθική) και Ψ(=αξίες) έχει τοποθετήσει το ελάχιστο της καμπύλης. Και όσο πιο χαμηλά το ελάχιστο της καμπύλης, τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος της δημαγωγίας.
Σωρηδόν οι αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «να κυρηχθούν αναδασωτέες οι καμμένες εκτάσεις…»! Βροχή τα likes από τους αδαείς προς τους αδαείς, καθώς: Προβλέπεται από το Σύνταγμα η άμεση κήρυξη των δασικών εκτάσεων που κάηκαν σε αναδασωτέες.
Δηλώσεις με μένος για την ποινική μεταχείριση των εμπρηστών, η οποία είναι σήμερα επιεικής: Μα ήταν κακούργημα και μετά την τραγωδία στο Μάτι έγινε πλημμέλημα. Δεν ήταν επιεικής η ποινική μεταχείριση. Έγινε. Και αυτό έχει μια αυτοτελή αξία και εκτίμηση και ευρύτερων συμπερασμάτων.
Στην συνέχεια θέλουμε να εξάγουμε Δημοκρατία και Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Αφγανιστάν. Πώς; όταν η απόστασή μας από την κοινή λογική και τα φίλτρα της παραπληροφόρησης μεγαλώνει; Όταν τόσο πρόθυμα και εύκολα ψωνίζουμε πολιτικό προϊόν από το πανέρι του άκρατου λαϊκισμού; Όταν η σχέση μας με την κλασσική παιδεία και το δεκάλογο της αρετής έχει ένα ρήγμα βαθύ που βαθαίνει κι άλλο;
Μήπως;
Μήπως πρώτα να συμφωνήσουμε σε μια κοινή γραμμή για την ανάσχεση του μεταναστευτικού κύματος; Μια άσκηση υπερκομματικής λεπτότατης ισορροπίας που πρέπει ταυτόχρονα να κερδίσει και το στοίχημα ανάσχεσης του κύματος του ευρωσκεπτικισμού.
Μήπως πρώτα θα πρέπει να αρχίσουμε να αδιαφορούμε για το εάν η γάτα είναι πράσινη ή μπλε -ως προς τη στελέχωση κρίσιμων-νευραλγικών θέσεων-, απλά να μας ενδιαφέρει εάν πιάνει ποντίκια;
To εύπεπτο αφήγημα της πόλωσης για την πόλωση και της ρηχής αντιπολίτευσης παρασέρνει το πλήθος σε όρους ποδοσφαιρικής αντιπαλότητας. Και μας αφήνει στην περιδίνηση των εξελίξεων μοιρολάτρεις και αυτοτιμωρούμενους.
Ανεμολόγιο
Οι πολιτικοί που κυβερνούν θα πρέπει να κάνουν το καθήκον τους και να πασχίζουν να βελτιώνονται. Και οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης να εισφέρουν έναν ουσιώδη αντίλογο με μέτρα, αντιπροτάσεις αλλά και υποστηρικτική γραμμή στα σπουδαία και τα μεγάλα ζητήματα. Kαι όπου σε παρόμοια κρίση απέτυχαν παταγωδώς θα πρέπει να μην κουνάνε με έπαρση το δάκτυλο. Αλλά να αντιλαμβάνονται την περίσταση ως ευκαιρία για πολιτική ωριμότητα, συγκλίσεις και ενωτική ατμόσφαιρα για την εθνοψυχολογία μας.
Είναι έγκλημα να εργαλειοποιείς το πλήθος, λέγοντας δήθεν πως «νοιάζεσαι για το λαό». Και είναι και τραγική ειρωνεία να δικαιώνεις τους στίχους από το «ανεμολόγιο»: «…. Kαι επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε ….στο εξής θα παίζουμε σ’ αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα.»