Η επίγευση της καλοκαιρινής ραστώνης αυτόν τον Σεπτέμβριο δεν είναι μελαγχολική….
Περπατώντας στους δρόμους της καθημερινότητας μας ξανά – μετά από την μικρή ανάπαυλα μας για όσους μπόρεσαν να φύγουν έστω και για λίγο – τα πρόσωπα είναι διαφορετικά, οι «καλημέρες» πιο ζωηρές, ενώ μια εμφανώς θετικότερη ψυχολογία κατακλύζει την συμπεριφορά των συναλλασσόμενων, των φίλων μας, της οικογένειας μας
*Της Αντιγόνης Βαφείδου
Συμπυκνωμένος πολιτικός χρόνος
Μόλις εξήντα μέρες μετά τις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου και η χώρα φαίνεται να έχει βιώσει καθολικά, συμπυκνωμένο πολιτικό χρόνο.
Η νέα κυβέρνηση τιμώντας την χειραφέτηση της αυτοδυναμίας που εξασφάλισε, ανταποκρίθηκε με αμεσότητα τόσο σε εσωτερικά θέματα όσο και σε ζητήματα αποκατάστασης του διεθνούς προφίλ μας.
Τα ακραία πολιτικά μορφώματα, εξοβελίστηκαν από το κοινοβούλιο (Χρυσή Αυγή), ενώ αποδοκιμάστηκαν και αρκετοί οπαδοί της ρητορικής του λαϊκισμού, των οποίων τα κομματικά υβρίδια κονιορτοποιήθηκαν.
Δεν μιλάμε φυσικά για το ιδεατό κοινοβούλιο, καθώς στην παραλλαγή του ενυπάρχουν ως νεοεισερχόμενα, καινούργια ρεπερτόρια που ανεμίζουν ως σημαία εύκολες λύσεις, χωρίς δήθεν το παραμικρό εθνικό κόστος.
Παράλληλα η κεντροαριστερά φαίνεται να «ορφανεύει» ως προς την πεμπτουσία- όχι της κοινωνικής- αλλά της κοινοβουλευτικής της εκπροσώπησης.
Και επειδή η φύση απεχθάνεται το κενό, μάλλον βρισκόμαστε προ των πυλών της διαμόρφωσης ενός νέου πολιτικού χάρτη.
Το κλίμα είναι διαφορετικό
Σίγουρα πάντως το κλίμα αυτόν τον Σεπτέμβριο είναι διαφορετικό μετά από: τις επίσημες συναντήσεις του πρωθυπουργού σε Γαλλία και Γερμανία, την ευνοϊκή μείωση των επιτοκίων του ομολόγου, την μείωση του ΕΝΦΙΑ που έδωσε μια πρώτη ανάσα στα νοικοκυριά, την τοποθέτηση του Μαργαρίτη Σχοινά ουσιαστικά στο πλευρό της Ursula von Den Leyen. ως τον πρώτο Έλληνα Αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Διαχέεται αναμφίβολα μια αύρα εθνικής ανάτασης.
Πάντως η έννοια που πλέον φαίνεται να έχει πολλούς μνηστήρες είναι η «κανονικότητα», ανεξαρτήτως αριστερού ή δεξιού προσήμου.
To δυνατό χαρτί ενός ελκυστικού ηγέτη. Και αυτό θα πρέπει να είναι ο εθνικός μας προσανατολισμός εφεξής.
Τα μεγάλα ζητούμενα
Με άλλα λόγια, η αίσθηση ασφάλειας στον στοιχειώδη προγραμματισμό της ζωής μας, η μη ουτοπική πλέον επιλογή των νεαρών Ελλήνων, λαμπρών επιστημόνων να παραμείνουν στην πατρίδα τους, η προοπτική επανεκκίνησης της υγιούς φιλοδοξίας της μεσαίας τάξης είναι το μεγάλα ζητούμενα.
Είναι ο καμβάς που επάνω του θα αποτυπώσει η κοινωνία με ζωηρά χρώματα την επιδοκιμασία και την αποδοχή του όποιου κυβερνητικού σχήματος δουλεύει για να την εξυπηρετήσει, για να την προστατέψει, για να αποκαταστήσει τα τραύματά της. Αυτό ως κυρίως θέμα, που μπορεί να διανθιστεί με πολλά ακόμη όμορφα μοτίβα…
Ας μην ξεχνάμε δε, ότι και τα έργα τέχνης έχουν ατέλειες, ασυμμετρίες κλ.π. ωστόσο αυτό δεν αναιρεί την γενική αξία τους. Εξαρτάται από τον ίδιο τον παρατηρητή πού θέλει να εστιάσει.