Οι αντιδημοφιλείς αποφάσεις
Χειμώνας 2020. Η κοινωνία στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού, η οικονομία στην εντατική και η πανδημία καλπάζουσα να σαρώνει. Και όλα αυτά συμπίπτουν χρονικά με το τέλος της περιόδου χάριτος της κυβέρνησης. Όχι αυτής της κυβέρνησης ειδικά. Είναι στατιστικός νόμος ότι ένα περίπου χρόνο μετά του πανηγυρισμούς της νίκης για το αναλαμβάνον την διακυβέρνηση κόμμα, ξεκινάει μια φυσική φθορά. Είναι οι πρώτοι “λογαριασμοί” πολιτικού κόστους που έχουν αρχίσει να έρχονται όταν λαμβάνονται οι πρώτες λεγόμενες αντιδημοφιλείς αποφάσεις. Αλήθεια οι αντιδημοφιλείς αποφάσεις έχουν πάντα ιδεολογικό πρόσημο; Όταν τις λαμβάνει μια “δεξιά” κυβέρνηση, φυσικά κι έχει αβάντα – έστω θεωρητικά- η “αριστερή” αντιπολίτευση. Και το αντίστροφο. Όταν οι αντιδημοφιλείς αποφάσεις όμως δεν υπαγορεύονται από την πολυτέλεια της ιδεολογίας, αλλά από τον ορθολογισμό, τις υποδείξεις της επιστήμης και την ανωτέρα βία; Τότε τί συμβαίνει;
*της Αντιγόνης Βαφείδου
Τα ανεύθυνα κελεύσματα
Θα έπρεπε – αλλά δυστυχώς δεν συμβαίνει – ο αντιπολιτευτικός λόγος, από όποιο ιδεολογικό υπόβαθρο και εάν αυτός προέρχεται, να μετουσιώνεται σε ρητορική σύνεσης και νηφαλιότητας. Πυξίδα του θα όφειλε να είναι η γόνιμη κριτική και αρωγή ως προς την διαχείριση της κρίσης. Γιατί πρέπει να αντιμετωπιστεί ο ύπουλος εχθρός που υποβαστάζει την πανδημία και δεν είναι άλλος από τον κοινωνικό διχασμό. Όμως, τα ανεύθυνα κελεύσματα δια άναρχων κραυγών σε πορεία την ημέρα του Πολυτεχνείου, πρώτο υποβιβάζουν την ίδια την αξία της επετείου και δεύτερον αγνοούν προκλητικά τα δικαιώματα ατομικής και οικονομικής ελευθερίας που ήδη θυσιάζουν κατά το 2ο lockdown εκατομμύρια Ελλήνων πολιτών.
Η σοβαρή αντιπρόταση
Κι αυτό γιατί η επέτειος του Πολυτεχνείου που αφορά τον προπομπό για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και την προάσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, δεν νοείται να εργαλειοποιείται. Δεν νοείται να επιστρατεύεται ως επικοινωνιακό “φλάμπουρο” αντιπολιτευτικού αντάρτικου, τώρα που βιώνει η Χώρα και οι πολίτες της μια πρωτόγνωρη αποδιοργάνωση ως προς την κανονικότητα της υγειονομικής τους ασφάλειας, την ροή της επαγγελματικής και κοινωνικής του ζωής. Ο Έλληνας πολίτης θέλει να ακούσει μια σοβαρή αντιπρόταση που θα απαλύνει αυτή τη σκληρή και επαναλαμβανόμενη εντός του 2020 δοκιμασία του. Μια αντιπρόταση που θα ξέφευγε από τις αγκυλώσεις και τη γραφικότητα της κούφιας συνθηματολογίας και ενδεχομένως θα τιμούσε το συμβολισμό του Πολυτεχνείου έτι περισσότερο.
Το καλό παράδειγμα
Πώς πέτυχαν άλλες χώρες όπως π.χ η Σιγκαπούρη, η Ιαπωνία, η Αν.Ασία κλ.π να περιορίσουν αποτελεσματικά της διασπορά του ιού; πέρα από τα εμφανώς διαφορετικά “υλικά” νοοτροπίας των λαών των χωρών αυτών (πειθαρχία, υπακοή κλ.π), οι πολιτικές ηγεσίες τους αποφάσισαν να αναλάβουν την πολιτική ευθύνη για την χρήση της τεχνολογίας προς ανάσχεση της πανδημικής εξάπλωσης. Μέσω των κινητών τηλεφώνων, της τεχνολογίας εντοπισμού δια του διαδικτύου κλ.π εφαρμόστηκε αποτελεσματικά η έγκαιρη ιχνηλάτηση επαφών, η απομόνωση των ασυμπτωματικών φορέων και έτσι διασώθηκαν εγκαίρως χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, χωρίς μάλιστα δραματικές εκπτώσεις στην ποιότητα ζωής των μη νοσούντων. Το όλο εγχείρημα είχε βεβαίως ως κανόνα κοινής αποδοχής την υποχώρηση ενός άλλου τύπου “ιδεολογικού άβατου” των προσωπικών δεδομένων και της ιδιωτικότητας. Μα πόση από αυτήν την ιδιωτικότητα έχει στ’αλήθεια διασωθεί όταν ήδη για κάθε ψηφιακή διαδικαστική πράξη, ήτοι από την ηλεκτρονική εξουσιοδότηση μέχρι την πληρωμή λογαριασμών μας, δίνουμε εμείς οι ίδιοι συναίνεση για “ακτινογραφία” στα προσωπικά μας στοιχεία και δεδομένα; Άλλο καυτό ζήτημα: o επιμερισμός των οικονομικών συνεπειών της πανδημίας μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων και ελευθέρων επαγγελματιών. Πάλι οι δευτεροι θα σηκώσουν μόνοι τους το βάρος χωρίς συμπαράσταση από τους πρώτους;
Στο ύψος των περιστάσεων…
Θα τολμούσε η αντιπολίτευση να εισφέρει τέτοιου είδους επιχειρήματα στην αντιμετώπιση της πανδημίας; Να τα υποβάλλει προς υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων που έχουν περισταλεί για το σύνολο του πληθυσμού, λόγω της πανδημίας. Αλλά και ως αντίβαρο των εσωτερικών κοινωνικών ανισοτήτων μπροστά στις ολέθριες συνέπειες για το σύστημα υγείας και την οικονομία. Να χειραφετήσει έτσι την κυβέρνηση ως προς την λήψη τέτοιων αποφάσεων, εξασφαλίζοντας μάλιστα και το γόητρο του πρωτοπόρου κοινοβουλευτικού ρήτορα…“ Το πολιτικό σύστημα πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να βρεθούν τώρα μηχανισμοί διακομματικής συνεννόησης”, όπως εύστοχα επισήμανε ο καθηγητής Δημόσιας Υγείας κ. Παναγιωτόπουλος.
To plexiglass του ¨ασφαλούς” ρεπερτορίου….
Ή μήπως είναι ασφαλέστερο να συνεχίζει κανείς την πολιτική του καριέρα πίσω από το plexiglass; To plexiglass του παλιού, γνώριμου, ¨ασφαλούς” ρεπερτορίου…Τόσο “ασφαλούς” που εν τέλει οδηγεί σε απομόνωση από την ίδια την κοινωνία και τις ανάγκες της, από τις πραγματικές σύγχρονες προκλήσεις και απαιτήσεις. Η εμμονή για την πορεία της επετείου του Πολυτεχνείου δεν αποτελεί υπόμνηση των αξιών που συμβολίζει αυτή η επέτειος. Αν μάλιστα επιστρατεύεται στο όνομα της κοινωνικής πόλωσης και του διχασμού υποβιβάζεται επικίνδυνα ενώπιον της ιστορικής μνήμης.
Γενικά οι εμμονές δεν βοηθούν. Χρειάζονται πραγματικές προτάσεις με πρακτικό αντίκρισμα.
*Η Αντιγόνη Βαφείδου είναι δικηγόρος Αθηνών, υπ. Διδάκτωρ Νομικής ΔΠΘ, με πρώτο μεταπτυχιακό τίτλο (MSc) από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών και δεύτερο μεταπτυχιακό τίτλο (LL.M-U.C.L) στο Πανεπιστημιακό Κολλέγιο του Λονδίνου. Έχει επίσης εξειδικευθεί σε ζητήματα Ανθρώπινου Δυναμικού στο London School of Economics και έχει εργαστεί στις Βρυξέλλες ως ειδικός σύμβουλος σε διαβουλεύσεις ευρωπαϊκών Οδηγιών και Κανονισμών. Αρθρογραφεί για ζητήματα πολιτικής και κοινωνικής επικαιρότητας.